WPROWADZENIE DO PSYCHOBIOLOGII – CZĘŚĆ 1/5
ZARYS HISTORII
Na początku lat 80. dwudziestego wieku niemiecki lekarz, dr Ryke Hamer, po przeżyciu trudnych osobistych doświadczeń związanych ze śmiercią swego syna, postawił hipotezę, że przyczyną każdej choroby jest przeżycie wstrząsu emocjonalnego. Przedstawiciele medycyny akademickiej od dawna dostrzegają rolę stresu jako czynnika sprzyjającego rozwojowi chorób, ale teza, że jest on przyczyną każdej choroby była rewolucyjna. Po kilkuletnich badaniach dr Hamer sformułował pięć praw, które stworzyły podstawy systemu nazwanego przez niego Germańską Nową Medycyną (GNM). Dr Hamer przekazał swoją wiedzę wielu uczniom. Część z nich stosuje GNM w jej pierwotnej koncepcji, inni poczynili nowe obserwacje i włączyli je do swojej praktyki. Dziś funkcjonuje wiele metod, które mają swoje korzenie w GNM, jak na przykład: Biologika (Roberto Barnai), Uzdrawianie Biologią (Rainer Körner), Totalna Biologia (Claude Sabbah, Christian Flèche, Gerard Athias), Recall Healing – Uzdrawianie przez Świadomość – Recall Healing (Gilbert Renaud), Dekodowanie biologiczne (Patrick Obissier), Psychobiologia (Marzanna Radziszewska).
Wspólnym rdzeniem tych metod są przedstawione przez dr. Hamera prawa natury. GNM ogranicza analizowanie przyczyn choroby do życia jednostki – od momentu poczęcia do śmierci, skupiając się przede wszystkim na wstrząsie emocjonalnym bezpośrednio poprzedzającym chorobę. W innych metodach analizuje się całą linię życia pacjenta w poszukiwaniu cyklicznych doświadczeń programujących chorobę i sięga się do historii rodu, w której można odnaleźć związki pomiędzy przeżyciami pacjenta i jego przodków. GNM wiąże rożne rodzaje emocji wyłącznie z biologiczną funkcją tkanek i narządów. Metody takie jak Totalna Biologia, Recall Healing, Psychobiologia rozszerzają zakres powiązań emocji z chorobami określonych tkanek i narządów korzystając z etologii, etymologii i symbolizmu.
PIĘĆ PRAW NATURY
Według odkrytych i opisanych przez dr. Hamera praw natury, każde zachorowanie jest poprzedzone przeżyciem wstrząsu emocjonalnego i przebiega w specyficznym dwufazowym cyklu. Pochodzenie embrionalne tkanki (rodzaj listka zarodkowego, z którego się wywodzi) decyduje o tym, jakie procesy w niej zachodzą podczas kolejnych etapów choroby. Mikroorganizmy – grzyby, bakterie, wirusy – również przypisane są do określonych listków zarodkowych, a ich rolą jest wspieranie procesu fazy naprawczej po rozwiązaniu konfliktu. To, w jakim narządzie rozwinie się choroba jest zależne od powiązania między rodzajem odczuć, które towarzyszyły wstrząsowi emocjonalnemu i funkcją danej tkanki i zawsze ma swój biologiczny sens.
1. Żelazne prawo zachorowań
Zgodnie z pierwszym prawem natury, każda choroba poprzedzona jest wstrząsem
emocjonalnym, który spełnia kilka kryteriów:
– Jest dramatyczny, przeżywany jako tragedia, nie pozwala zaznać spokoju.
– Jest niespodziewany – coś dzieje się nagle lub w złym momencie, nie byliśmy na to przygotowani.
– Sytuacja, która nas spotyka jest nie do zaakceptowania, nie do przyjęcia.
– Sytuacja, której doświadczamy jest nierozwiązywalna lub przejściowo nie widać jej rozwiązania.
– Emocje przeżywane są samotnie, w izolacji.
Takie emocjonalne przeżycie nazywamy konfliktem biologicznym, a sytuację, która go spowodowała – sytuacją konfliktową. Zwykle posługujemy się skrótem, używając po prostu słowa konflikt. W znaczeniu potocznym konflikt związany jest z konfrontacją – z ojcem, z sąsiadką, szefem w pracy, konflikt zbrojny… W ujęciu psychobiologii konflikt to wstrząs emocjonalny przeżyty z dowolnego powodu. Jego źródłem może być relacja z innym człowiekiem, ale także sytuacja – na przykład kradzież, zwolnienie z pracy, pożar domu, wypadek.
2. Dwufazowość zachorowań
Każda choroba ma swój dwufazowy przebieg, pod warunkiem, że konflikt zostanie rozwiązany. Na ten cykl składa się faza aktywności konfliktu (od momentu „uderzenia” do chwili rozwiązania), faza naprawcza (zdrowienia) z epileptokryzysem, krytycznym momentem, który ma miejsce mniej więcej w jej połowie. Całość tego procesu nazywamy Specjalnym Biologicznym Sensownym Programem Natury.
3. Ontogenetyczny system chorób
Sposób, w jaki tkanka reaguje na biologiczny konflikt jest uzależniony od tego, z jakiego listka zarodkowego pochodzi. W tkankach wywodzących się ze starszych ewolucyjnie listków zarodkowych (endoderma, stara mezoderma) w czasie, gdy konflikt jest aktywny ma miejsce przyrost tkanki – rośnie guz. Po rozwiązaniu konfliktu guz ulega rozpadowi. W tkankach pochodzących z młodszych ewolucyjnie listków zarodkowych (nowa mezoderma, ektoderma) jest odwrotnie. W fazie aktywności konfliktu powstają ubytki, które są uzupełniane po jego rozwiązaniu. W niektórych tkankach wywodzących się z ektodermy, podczas pierwszej fazy specjalnego programu natury nie pojawiają się ubytki, lecz ma miejsce osłabienie lub nasilenie funkcji tkanki. Funkcja wraca do normy po rozwiązaniu konfliktu.
To, co nazywamy chorobą, czyli kliniczne jej objawy, odczuwane w postaci konkretnych dolegliwości pojawia się w różnych fazach specjalnego programu natury. W starszych ewolucyjnie tkankach objawy choroby widoczne są w fazie, gdy konflikt jest aktywny. W młodszych – w tzw. fazie naprawczej. Istnieją też pewne wyjątki od tej reguły. W niektórych tkankach dolegliwości bólowe mogą pojawiać się już w fazie aktywności konfliktu, ale kluczowe objawy kliniczne pojawiają się w fazie naprawczej (np. choroba wieńcowa – zawał serca).
4. Ontogenetyczny system organizmów
Wg dr. Hamera, drobnoustroje nie są przypisane do chorób, lecz do listków zarodkowych. Grzyby i mykobakterie, jako najstarsze ewolucyjnie, związane są z tkankami pochodzącymi z endodermy i starej mezodermy. Młodsze, bakterie „pracują” w tkankach wywodzących się ze starej i nowej mezodermy. Najmłodsze ewolucyjnie wirusy pojawiają się w tkankach pochodzących z ektodermy. Rolą drobnoustrojów jest wspieranie fazy naprawczej, po rozwiązaniu konfliktu – rozpad guzów tam, gdzie w fazie aktywności konfliktu miał miejsce przyrost tkanki lub odbudowa tkanek tam, gdzie w pierwszej fazie specjalnego programu natury miały miejsce ubytki.
5. Dwufazowość zachorowania ma sens i cel biologiczny i jest dostosowaniem się organizmu do sytuacji konfliktowej.
Biologicznym celem choroby jest rozwiązanie problemu, który był źródłem emocjonalnego wstrząsu, czyli dostosowanie się do sytuacji konfliktowej. Logika biologii nie ma nic wspólnego z logiką racjonalnego umysłu, dlatego to prawo natury bywa dla niektórych trudne do zrozumienia.
Spójrzmy na przykład tej bio-logiki. Jeśli w twoim domu pojawia się na kilka dni niewygodny gość, na przykład nielubiany, hałaśliwy kuzyn, a ty cierpisz z powodu tego, że nie możesz czuć się swobodnie na swoim terytorium, w błonie śluzowej twojego pęcherza moczowego pojawią się ubytki – owrzodzenia, tym więcej im intensywniejszy stres przeżywasz z powodu niechcianego gościa. Zwiększy się powierzchnia błony śluzowej i objętość pęcherza. Biologicznym celem tych zmian jest stworzenie większego zbiornika na mocz, który w biologii służy do znakowania terytorium. Z punktu widzenia racjonalnego umysłu takie rozwiązanie nie ma sensu, nie przyszłoby ci przecież do głowy, żeby obsiusiać mieszkanie demonstrując intruzowi, kto tu jest właścicielem terytorium, ale na poziomie biologii (ciała) jest to jedyny sposób na pozbycie się niewygodnego gościa. Kiedy kuzyn wyjedzie, mija stres, a ty nie masz już potrzeby manifestowania nikomu, że twój dom to twoje terytorium. Nie potrzebujesz już dodatkowej porcji moczu, więc mózg wyśle sygnał do naprawy ubytków. W błonie śluzowej pęcherza pojawi się stan zapalny i obrzęk, w którym znajdą się komórki i substancje służące wypełnieniu owrzodzeń. Pojawi się ból, trudności z oddawaniem moczu, a lekarz postawi diagnozę: zapalenie pęcherza.