Pokora jest uznaniem ograniczeń umysłu, akceptacją faktu, że umysł nie odróżnia prawdy od fałszu, gdyż jego interpretacja zależna jest od kontekstu, który określony jest przez atrybuty pola Świadomości, z którym umysł jest powiązany. Wszelka ocena, porównywanie, wartościowanie są arbitralne, ograniczone do indywidualnej perspektywy.
Umysł postrzega treść (zdarzenie, przedmiot, osobę) przez soczewki własnych przekonań i założeń, które przekształcają i redagują sygnał wejściowy. Z poziomu gniewu czy dumy dostrzegamy kompletnie inne zjawiska niż z poziomu akceptacji, czy miłości. Każdy postrzega swoją wersję rzeczywistości, która z Rzeczywistością nie ma nic wspólnego. Umysł nie doświadcza świata, lecz tylko swoich własnych wyobrażeń o nim.
Pokora nie jest biernością, porażką, umniejszaniem siebie. To wycofanie się z potrzeby oceniania płynące ze zrozumienia ograniczeń umysłu.